بیشتر که توجه می کنم

هر چی بیشتر میگذره، ییشتر به این میرسم که در زندگی اش و در قلبش هیچ اثری از من را نگه نداشته است.   دلم را خوش کنم به امید واهی و خیال های بی اساس که چه!  تا چه موقع؟   

دریغا که نیست نشانی از من

سوالم اینست که به کدام عهد نانوشته ای ماندم.  بخاطر هیچ که آدم نمیماند خب باید بالاخره باور کنم که هیچ نمانده است از من در قلب و جانش.  سوگواری و اندوه من از این است که روزی هیچ اثری از او در من هم نمانده باشد و قاطعانه تمام شده باشد  که در آنصورت هیچ امیدی به دیدار و وصالی نیست نه فرصتی و نه جایی و نه هیچ جایگاهی!

روی دریا سرگردانیم فانوس دریا کجاست چراغی و نشانی بده مارا ای یار قبل از آن که جداییمان ابدی بشود!